ΝΒΑ

(φωτο.Ξάνθη.Άνοιξη.2006-και όμως υπάρχει ΑΥΤΗ η φωτεινή επιγραφή)

Ιούλιος.
Μεσημέρι.
Ξαπλωμένος στο κρεβάτι μούσκεμα.
Το στομάχι μου παίζει κλωτσιές με το συκώτι μου και η θερμοκρασία στο κεφάλι μου πρέπει να έχει φτάσει τους 70 βαθμούς.
Δεν εξηγείται αλλιώς.
Τα ηχεία ξερνούν ένα τεμπέλικο beat και η φωνή λέει:
nice place to live now son,
where you gonna run?
Έτσι ακριβώς.
Understand we re we coming from?
Put down the gun.
Δεν μπορώ να σκεφτώ.
Απλά υπάρχω για να ιδρώνω.
Προσπαθώ να σκεφτώ.
Μπα. Πολύ επίπονη διαδικασία.
Δεν υποφέρω.
Το έχω συνηθίσει.
Και ο ανεμιστήρας δεν δείχνει να νοιάζεται.

Σήκωσα το ακουστικό και σχημάτισα τον αριθμό.
Ντριιινννν
Ντριιινννν

"Παρακαλώ?" απάντησε ή πιο γλυκιά γυναικεία φωνή του κόσμου..
"Ναι, γεια σας. Συγνώμη για το ακατάλληλο της ώρας...μήπως θα μπορούσα να μιλήσω με τον Θεό;"
"Συγνώμη αλλά ο Θεός είναι απασχολημένος"
"Ε καλά, χρόνια τώρα...γνωστά πράγματα. Πάλι NBA βλέπει;"
"Σας είπα κύριε, είναι απασχολημένος αυτή την στιγμή"
"Να μωρέ...είναι για κάτι λεφτά που μου χρωστάει"
"Σοβαρευτείτε επιτέλους κύριε"
"Πείτε του ότι είναι ανάγκη, σας παρακαλώ"
"Καλά, θα δω τι μπορώ να κάνω για σας"
"Είστε πολύ γλυκιά..."

Την ώρα που περίμενα στο ακουστικό, σκεφτόμουν πόσο ωραία γκόμενα θα είχε ο θεός για γραμματέα. Θα έπρεπε να ήταν αυτό που λέμε "θεογκόμενα."
Γιατί ολόκληρος θεός αποκλείεται να είναι σαβουρογάμης.
Έτσι νομίζω δηλαδή.

Σε μία φάση αρχίζω να βαριέμαι.
Ξαφνικά ακούω την φωνή.

"Παρακαλώ?"
"Έλα ρε μεγάλε"
"Τι θες πάλι ρε λαμόγιο?"
"Τίποτα μωρέ, πήρα να δω τι κάνεις"
"Άσε τις μαλακίες ρε και έχω και δουλειές. Πες."
"Ξέρεις εσύ ρε, λίγο χρόνο..."
"Ως πότε θα στην χαρίζω ρε κουφάλα;"
"Μέχρι να πεθάνει ο Χάρος"
Ξεφυσάει.
Θα μπορούσα να τα είχα πάει και καλύτερα, δεν λέω...
"Με έχεις σκάσει ρε άνθρωπε μου"
"Και εγώ σε αγαπάω"
"ΟΚ. Εντάξει. Αλλά από δω και πέρα τίποτα"
"Ευχαριστώ ρε φίλε, είσαι θεός."
"Άντε γεια"
"Δεν μου λες..."
"Τι";
"Ακόμη με τους Lakers είσαι;"
"Όχι θα είμαι με τους ξεφτιλισμένους που υποστηρίζεις"
"Λίγα για τους Knicks"
"Άντε πάγενε ρε, λοιπόν, γεια"
"Δεν μου λες";
"Τι είναι πάλι";
"Το γκομενάκι που το σήκωσε...καλό";
"Εσύ τι λες";
Γελάω.
"Το στρώνεις";
"...."
"A ρε κουφάλα, το ήξερα..."
Κλακ.
Το έκλεισε.
Το κλείνω και εγώ.
"Thanks for the extra time..."

Πίσω στο κεφάλι μου τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα.
Η θερμοκρασία έχει πέσει κάπως.
Γύρω στους 60 βαθμούς.
Το στομάχι μου όμως συνεχίζει ένα ανελέητο κυνηγητό με τα υπόλοιπα ζωτικά μου όργανα.
Έχει ανοίξει αυτό που έλεγε ο Huxley, η βαλβίδα της αντίληψης.
Τα χρώματα ζωντανεύουν, και οτιδήποτε υπάρχει μέσα στο δωμάτιο, γυαλίζει.
Τελικά έχει πλάκα.
Μία γκόμενα στα κόκκινα και στα ασημί και μοβ πεταλούδες πετάνε γύρω από τους ώμους της.
Και αυτή αδιάφορη, με το άδειο βλέμμα της σαν ξυράφι στις φλέβες της ψυχολογίας μου.

Πόσο καιρό θα βρίσκομαι εδώ ξαπλωμένος;
Πόσο καιρό θα συνεχίσω να πίνω;
Πόσο καιρό έχω να την δω;
Που στα σκατά είναι τα γυαλιά μου;
Πότε βρέχεσαι περισσότερο, όταν τρέχεις η όταν περπατάς;
Τα δελφίνια γιατί κοιμούνται με το ένα μάτι ανοιχτό;
Μας κάνουν πλάκα;
Τα γαμημένα;
Δεν ξέρω.
Απλά ιδρώνω.

Και στην ουσία κανείς δεν πρόκειται να κάνει τίποτα για μένα.
Ούτε ο θεός.
Ούτε καμία πατρίδα.
Ούτε ο ανεμιστήρας.
Ούτε καν ο Hugh Angel Diaz Morgan.

Ούτε και εγώ είχα κάνει τίποτα ποτέ για αυτούς.
Άλλωστε, τα μούτρα μου τα τρώω μόνος μου μέρα με την μέρα, και για να είμαι ειλικρινής, δεν με νοιάζει και πολύ.
Ποιος στα αλήθεια νοιάζεται;

Ένα μπουκάλι με αγριοκοιτάζει από το πάτωμα.
Του ανταποδίδω την φιλοφρόνηση και το αρπάζω από τον λαιμό.
Κοιτάω την ετικέτα.
Old No 7.
Όλα τα μεγάλα εφτάρια παρελαύνουν από το μυαλό μου.
Best, Cantona και πάει λέγοντας.
Αστεία πράγματα λέτε;
Καθόλου.
Γελάω με δυσκολία.
Πίνω μια γουλιά.

Μου φαίνεται το καλύτερο πράγμα που έχω κάνει εδώ και καιρό.
Καλύτερο και από το τηλεφώνημα στο θεό.
Εγώ ξέρω ότι ο θεός δεν χτύπησε ποτέ την πόρτα μου φορώντας γαλάζιο στενό παντελόνι, με ίσια ξανθά μαλλιά μέχρι τον κώλο και με ένα μπουκάλι Four Roses στα χέρια.


(φωτ.Ιος.Ιούλιος.2005)


Χτυπάει το τηλέφωνο.
Το σηκώνω.
“Ναι; Ποιος;
“Έλα"
“Έλα ρε Μήτσο"
“Ποιος Μήτσος ρε μαλάκα”
“A, έλα ρε Φίοντορ…όλα οκ αγορίνα μου;
Ναι μωρέ…εδώ και εγώ… καλά, μια χαρούλα
Όχι ρε συ κάτι σκεφτόμουν, μην κολλάς…
Ρε συ Φίοντορ, σόρυ ρε αλλά έχω αρχίσει 19 φορές το Έγκλημα και Τιμωρία και δεν μπορώ να διαβάσω πάνω από 30 σελίδες…
Αμάν ρε φίλε, τα σπίτια είναι χαμηλά σαν έρημοι στρατώνες…αλλά μην μασάς…πάντως ο μαλάκας σίγουρα δεν είσαι εσύ…”

---ντρ’μκαστνμι[σγν]ςγ]νμςγ] γμς]γ]ςμηγς]πμηεπμεη]ε--------
Έπεσε η γραμμή.
ΟΤΕ και αρχίδια σου λέει ύστερα…


Μια βρεγμένη πετσέτα κρέμεται στην άκρη του κρεβατιού και δύο μύγες χορεύουν ταγκό στον τοίχο.
Σκέψεις και αισθήσεις χορεύουν το επιθανάτιο mambo της καριέρας τους.
Καριέρα.
Τι γελοία λέξη, πραγματικά.

"Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, παρακολουθείτε τον τελικό αγώνα δρόμου δέκα χιλιάδων μέτρων εμπόδια με δεμένα τα μάτια.
Βλέπουμε πράγματα αλλά αν περιμένετε και θαύματα την πατήσατε.
Είστε από την λάθος πλευρά του απογεύματος"

Μια παγωμένη μπύρα.
Να τι μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα.
Εμένα δηλαδή, για τους υπολοίπους δεν είμαι και πολύ σίγουρος.
Κάποιος σβήνει τα φώτα.
Έχουμε φάει γκολ από τα αποδυτήρια και ούτε που το πήραμε χαμπάρι.
Και ο ανεμιστήρας δεν δείχνει να νοιάζεται.
Το μπαρ κλείνει.
Ο μπάρμαν την κάνει για λίγο.
Προσωρινά όμως.
Θα επιστρέψει θριαμβευτής.
Μέσα στην αναίτια έκσταση.
Μάλλον όχι και τόσο αναίτια.
Το ουίσκι είναι στο κομοδίνο και οι μπύρες στο ψυγείο.
Σερβιριστείτε μόνοι σας.
Αφήστε που δεν έχει και NBA τον Ιούλιο.

Λίγος Shevασμος...

Piangi Con Me

Όπως σας πληροφόρησε ήδη ο γνωστός για τα φιλοκαταλανικά του αισθήματα TheDrude με το σφύριγμα της λήξης, μια μερίδα πατάτες έφυγε στην οθόνη της τηλεόρασης.
Κανείς δεν μίλησε.
Μπορείτε να το προσθέσετε στο παλμαρέ με τις γραφικότητες στις οποίες έχω προβεί για χάρη της Milan.

Όπως το τηλεφώνημα στο MEGA στον περσινό τελικό με την Liverpool όπου, ημιπαράφρων και τοξικά μπερδεμένος, ζητούσα να με συνδέσουν live με τον Σωτηρακόπουλο στην Τουρκία ώστε να τον βρίσω γιατί υποστήριζε φανατικά τους Άγγλους μετά το 3-3.
Όπως το e-mail στον Γκατούζο, να μου βρει εισιτήριο για ντερμπι με την Inter.
Όπως η καλοκαιρινή οργάνωση κερκίδας με τελειωμένους έφηβους Ιταλούς τουρίστες, χαράματα, στο πεζούλι έξω από τον γνωστό φούρνο στην Ιο.
Όπως στο σφύριγμα της λήξης σε αγχωτικό ημιτελικό CL με την Inter, όπου χτυπώντας το χέρι μου στον τοίχο, έσπασα τον καρπό μου.
Όπως τους ολονύχτιους εμετούς στον στρατό, μετά τον αποκλεισμό από την La Coruna.
Όπως πριν λίγες μέρες, το 80λεπτο περπάτημα στο κέντρο του Μιλάνο όπου έσερνα την Jacqueline, προκειμένου να βρούμε εισιτήριο στην μάυρη.
Τα οποία τελικά και πληρώσαμε 120 ευρώ.
Και δεν με ένοιαξε και καθόλου.
Δεν περηφανέυομαι και πολύ βέβαια για όλα αυτά, όπως καταλαβαίνετε.

Αλλά ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΚΟΛ δεν το ακυρώνεις ούτε σε derby Villariba-Villabajo.

Στην αρχή νόμισα πως ο Πουγιόλ γλύστρισε στα κάτουρα του Valdez, ο οποίος έβλεπε για 70 λεπτά την ομάδα του, την καλύτερη ομάδα στον κόσμο και ταυτόχρονα πιο εντυπωσιακή, να πιέζεται μέσα στο φόβητρο γήπεδο της, από τα ηρωικά γερόντια της Milan. Ναι, μιλάμε για τους 2 εικοσάχρονους Costa και Curta (όπως ΕΓΡΑΨΕ και ο Old-boy), τον Maldini που παίζει μπάλα από τότε που δεν υπήρχε το offside, τον Sergihno που γεννήθηκε όταν στην Βραζιλία κυβερνούσαν οι κονκισταδόροι και λοιπούς άλλους.

Μετά όμως έμαθα την αλήθεια.
Τηλεφώνησα σε φίλο μου, γνωστό ποδοσφαιρολόγο του παρασκηνίου και έμαθα γιατί ακυρώθηκε το γκολ του Sheva ως foul.

Διαβάστε να μαθαίνετε.
Πριν από πολλά χρόνια, ο Sheva βρισκόταν σε διακοπές στην πανέμορφη Πάρο, όπου είχε νοικιάσει και ένα σκουτεράκι των 50 κυβικών.
Μια νύχτα γυρνούσε στα δωμάτια με την παρέα του καβαλώντας το παπί μεθυσμένος.
Στην κατάσταση που βρισκόταν όμως δεν μπορύσε να οδηγήσει.
Έτσι έγινε το μοιραίο.
Ο Πουγιόλ, ο οποίος βρισκόταν και αυτός στην πανέμορφη Πάρο για διακόπες, έτρωγε κρέπα σε μία καντίνα. Ο Sheva δεν τον πρόσεξε και τον πάτησε με το παπί στο μεγάλο δάχτυλο του δεξιού ποδιού, με αποτέλεσμα να του βγάλει το νύχι.
Από τότε ο Πουγιόλ, άφησε αυτό το μαλλί που αναγκάζει τους συμπαίκτες του να του πετούν πέτρες στα αποδυτήρια πριν την έναρξη κάθε αγώνα, μήπως και βγεί κάποιο πούλι που έχει κάνει το κεφάλι του Ισπανού φωλιά, ενώ ο ασυνείδητος Ουκρανός παπάκιας χάθηκε μέσα στο σκοτεινό ορίζοντα του Αιγαίου ατιμώρητος.

Όμως ο Γερμανός καγκελάριος Μερκ, όντας αυτόπτης μάρτυρας στο περιστατικό της Πάρου, ήρθε χρόνια μετά, να αποδώσει δικαιοσύνη.
FOUL!

Για να σοβαρολογήσουμε τώρα, αυτό που μου γαμεί την ψυχολογία ως οπαδού είναι ότι η Barca υποθετικά δεν χρειάζεται την βοήθεια του κάθε Μερκ για να περάσει την Milan.
Όπως είδαμε, όλα μέσα στο γήπεδο κρίνονται.
Και οι κλωτσιές του Γκατούζο και τα μαγικά του Ροναλντίνιο και το βάρος της κάθε φανέλας και το αμυντικό ποδόσφαιρο των Ιταλών και οι βουτιές του Πουγιόλ και τα σφυρίγματα του διαιτητή.

Αυτό που γούσταρα περισσότερο εχθές είναι ότι δεν είδα τον Sheva να κάνει σαν τρελός προς τον διαιτητή, είδα τον Seedorf να αγκαλιάζει έναν-έναν τους παίχτες της Barca μετά την λήξη (αυτός δεν είχε πατάτες να πετάξει), είδα την Milan να διατηρεί τον χαρακτήρα μιας ομάδας που αποκλείστηκε από μία Barca που όπως και να το κάνεις, ήταν η καλύτερη της διοργάνωσης.
Παρότι της στερήσαν την ευκαιρία να διεκδικήσει το 7ο Πρωταθλητριών της.

Μιας ομάδας ενός, τουλάχιστον, μέτριου προπονητή να κλείνει την Barca στην περιοχή της για μεγάλο μέρος του αγώνα, μέσα στην Ισπανία.
Μιας ομάδας με αρχίδια μέχρι το γρασίδι.
Μιας ομάδας, εν τέλει, την οποία θα είμαστε καταδικασμένοι για πάντα να βλέπουμε να πρωταγωνιστεί.
Είτε με τον Van Basten, είτε με τον Kaladze.

Άσχετα με το ότι έχθες δεν μπορούσα να κοιμηθώ απο την στεναχώρια και πήγα σχεδόν άυπνος στην δουλειά.

Bandiera Rossonera
Vinci Per Noi

Jesus Saves - JmT Withdraws - Σωτήριο Έτος 1994

Μία φορά στο χωριό το 1994, τότε που είχαμε πάει να πάρουμε το Μοντιάλ ντε, ήμουν δεν ήμουν δεκατεσσάρων, ήταν Πάσχα και είχα πνιγεί σε μια πισινά με Μαλαματίνα.
Αφού μου δώσανε τις πρώτες βοήθειες, τους είπα ότι ήθελα και τις δεύτερες. Έστω ρε παιδί μου, τις rock n roll βοήθειες που λέγανε και οι Panx Romana.

Αλλά αυτοί με γράψανε στα αρχίδια τους.

Αυτοί μου δώσανε το αμάξι.
Για να πάω την γιαγιά μου στην εκκλησία..
Και εκεί που έκανα όπισθεν, να πούμε, την πάτησα άσχημα.
Την γιαγιά.
Αλλά ευτυχώς δεν έπαθε τίποτα σοβαρό.
Μια χαρά είναι.
Απλά της έσπασα τον δεξί αστράγαλο και της έκοψα την καριέρα ως δεξιά καντηλανάφτρια.
Και ούτε να περπατήσει δεν μπορεί από τότε.
Άγιο είχαμε.
Και έχασε και την λειτουργία.
Μαλακία όμως, γιατί η γιαγιά μου έχει διαρκείας στην εκκλησία.
Έχει πάει σε τόσους γάμους που έχει σημάδια από ρύζι στο κεφάλι, που λέει και ο άλλος.
Γι’ αυτό σας λέω, μαλακία.

Και ο πάτερ είχε μια κόρη...αφήστε τα.
Σαν την Jamie Lee Curtis βουτηγμένη στην σοκολάτα.
Να την βάλεις μέσα σε μία κολυμπήθρα με Gin Tonic, και να την πιεις.
Με το ποτήρι ρε χυδαίοι...
Εγώ φταίω που της είχα σπάσει το πατζούρι με κάτι κοτρώνες πρωινιάτικα για να την ξυπνήσω.
Αλλά αυτή κοιμόταν αλλού.
Ναι, η ρουφιάνα, η καταδότρια, η κόρη του παπά!
Κοιμόταν δίπλα γιατί είχαν επισκέψεις, κάτι συμπέθερους από τα Βρασνά Χαλκιδικής.
Οπότε, άνοιξε το παράθυρο και αντί για την κόρη του παπά, ποιος βγήκε λέτε;

A: H Τζίνα Βαρώνη με το Μαγικό Μασαζοκαλσόν των Ιπποτών της Ρουέν
Β: O Φέρενς Πούσκας, ο καλπάζων ταγματάρχης του Φράνκο
Γ: Η Ρία Κούρτη και ο Πάνος Γαβαλάς να με χαιρετούν μέσα από μία φλεγόμενη βάτο
Δ: Ο Tony Danza να απαγγέλει William Blake

Κανένας από αυτούς. Αντίθετα βγήκε μία κυρία με γαλάζιο μαλλί, γύρω στα 560 χρονών, φορώντας ένα κομπινεζόν (ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΛΕΞΗ) και με κοιτούσε με το σπινθηροβόλο βλέμμα του αλιγάτορα.
Οχτώ και μισή το πρωί.

“ Ποιος είσαι εσύ παιδάκι μου;”
“ Εγώ ποιος είμαι; Εσείς κοιμάστε σε ξένα δωμάτια..”
“ ΜΑ ΤΙ ΛΕΣ!! Είσαι και μεθυσμένος. Τώρα θα φωνάξω τον παπά-Μανώλη”
“ Αφού έχει λειτουργία δίπλα, στην εκκλησία. Δεν σε χάλασε…”
“ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ…ΘΑ ΒΑΛΩ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ ”
“ Όχι μωρέ, εντάξει, θα τα βρούμε με τις ασφάλειες”
“ Φύγε που σου λέω μην ξυπνήσω και τον άντρα μου”
“ Τι περίεργη είσαι ρε παιδάκι μου και εσύ…”
Μετά από αυτό είπα να φύγω διακριτικά. Λίγο ακόμη και η κωλόγρια θα φώναζε και την Μοσάντ.
Άκου από τα Βρασνά Χαλκιδικής…

Ο κόσμος δεν γαμεί καλά, αυτό πρέπει να είναι το πρόβλημα κατά βάθος.

Γουστάρω να πηγαίνω εκκλησία στο χωριό κατά την περίοδο των γιορτών.
Βλέπεις χαρούμενους ανθρώπους με λαδί κοστούμια και εγκληματικά άκυρες γραβάτες, μαύρα σκαρπίνια με άσπρες κάλτσες α λα Gene Vincent Toy Koloy, κορασίδες της χορωδίας με άσπρα βαμβακερά καλσόν (βοήθεια μας) και μανταμίτσες με ολοκαίνουργια φορέματα,
Βέβαια.
Μην πάμε με το φόρεμα που σκάσαμε και στην κηδεία πριν ένα μήνα και μας κακολογήσουν αυτοί που δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν.
Και τα χτενίσματα…αυτά τα χτενίσματα. Όλες με μαλλί στην εντέλεια, σαν θεώρημα του Πυθαγόρα. Εκτός από αυτές που δεν πρόλαβαν να το φτιάξουν και θυμίζουν περούκα καρναβαλιού μόλις την έχει πατήσει τριαξονική νταλίκα.

Φτάνει δώδεκα η ώρα.
Καραμπίνες, πιστολιές, γέλια, κλάματα, παραστρατιωτικοί επαρχιώτες κυνηγοί, ξύλο για το άγιο φως, πυροτεχνήματα, Αλβανοί να γελάνε σατανικά, βαβούρα, παπάδες, εξαπτέρυγα, κροτίδες, κεριά, “αχ μου έσβησε”, “μην σκουντάτε οι πίσω”, “άντε μην πω καμιά κουβέντα μέρες που είναι”, “βρε πως μεγάλωσε η Ελενίτσα”…
Ο κόσμος έχει τρελαθεί.
‘Η έχω τρελαθεί εγώ, οπότε μία από τα ίδια.

“Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, και τώρα μπαίνουμε στην ψυχοφθόρα διαδικασία των πέναλτις, όπου οι άντρες ξεχωρίζουν από τα αγόρια…”

“Χριστός Ανέστη”
1-0
“Ανέστης Βλάχος”
1-1
“Χριστός Ανέστη”
2-1
“ Ρε παιδιά, να πούμε κάτι και για την διαιτησία”
2-2
“Χριστός Ανέστη”
3-2
“ Έλα μωρέ, κάθε χρόνο το ίδιο κάνει, μέχρι και οι μπουκ τον πήρανε χαμπάρι”
3-3
“Χριστός Ανέστη”
4-3
“Αληθώς ο πούστης…”
5-3

Εντάξει έχασα την πρόκριση αλλά κέρδισα τις εντυπώσεις .
Παίρνω τις τιράντες μου και φεύγω.
Blame it on the Boogie.

Φτάνουμε λοιπόν στην αγαπημένη μου στιγμή.
Την στιγμή που οι χριστιανοί γυρίζουν σπίτι, σαφέστατα ευλογημένοι από το Άγιο Φως που κουβαλούν μαζί τους σε κεριά και λαμπάδες, μόλις το έχουν παραλάβει από τον πάτερ της ενορίας. Είναι το Άγιο Φως, είναι το ορίτζιναλ πράγμα, το real thing σε απευθείας σύνδεση με τα Ιεροσόλυμα, μια προσφορά της Jesus Christ INC. Οι χριστιανοί λοιπόν, γυρίζουν στα σπίτια τους σε κλίμα πλήρους συγκίνησης και η ΔΕΗ των Ιεροσολύμων έχει σταθεί για ακόμη μία φορά στο ύψος της.
Αλλά όχι…η ιεροτελεστία δεν έχει τελειώσει ακόμη.
Πριν πέσουν με τα μούτρα στην ιερή μαγειρίτσα, χρησιμοποιούν το Άγιο Φως και σχηματίζουν ένα μπαρουτοκαπνισμένο σταυρό με τον καπνό του, στην είσοδο του σπιτιού τους.
Οποία Ιερή Γραφικότης!!!
Βέβαια την επόμενη εβδομάδα θα φωνάξουν τον Αλβανό της γειτονιάς τους να περάσει ένα σοβάτισμα, και του χρόνου πάλι να είμαστε καλά, αύριο τα αρνιά έχουν γύρισμα.


Γι’ αυτό σας λέω, ποτέ μην πατάτε την γιαγιά σας με την όπισθεν.
Ξέρετε πόσο έχει πάει ένας δίσκος πλατό σήμερα;
Που το ξέρετε, μπορεί να χάσετε την ευκαιρία να βάλετε την κόρη του πάτερ ανάσκελα στην Αγία Τράπεζα.
Έχετε το λόγο μου.
Είναι μεταφυσική εμπειρία,.
Μπορντό σεντόνια με χρυσοκέντητους σταυρούς να γλιστρούν στις απότομες στροφές, βιβλία βάρους 200 τόνων να γκρεμίζονται μαζί με μικρά κατάξανθα και αθώα αγγελάκια, σεραφείμ και χερουβείμ να τραγουδούν Billie Holiday, η Παναγία να γελάει απόκοσμα σαν υστερικό σκυλί και ο Άγιος Πέτρος με τον Huxley να χτυπάνε παλαμάκια τιγκαρισμένοι στην μεσκαλίνη.

Αυτό ρε μάγκες είναι αθλητισμός.