ΝΒΑ

(φωτο.Ξάνθη.Άνοιξη.2006-και όμως υπάρχει ΑΥΤΗ η φωτεινή επιγραφή)

Ιούλιος.
Μεσημέρι.
Ξαπλωμένος στο κρεβάτι μούσκεμα.
Το στομάχι μου παίζει κλωτσιές με το συκώτι μου και η θερμοκρασία στο κεφάλι μου πρέπει να έχει φτάσει τους 70 βαθμούς.
Δεν εξηγείται αλλιώς.
Τα ηχεία ξερνούν ένα τεμπέλικο beat και η φωνή λέει:
nice place to live now son,
where you gonna run?
Έτσι ακριβώς.
Understand we re we coming from?
Put down the gun.
Δεν μπορώ να σκεφτώ.
Απλά υπάρχω για να ιδρώνω.
Προσπαθώ να σκεφτώ.
Μπα. Πολύ επίπονη διαδικασία.
Δεν υποφέρω.
Το έχω συνηθίσει.
Και ο ανεμιστήρας δεν δείχνει να νοιάζεται.

Σήκωσα το ακουστικό και σχημάτισα τον αριθμό.
Ντριιινννν
Ντριιινννν

"Παρακαλώ?" απάντησε ή πιο γλυκιά γυναικεία φωνή του κόσμου..
"Ναι, γεια σας. Συγνώμη για το ακατάλληλο της ώρας...μήπως θα μπορούσα να μιλήσω με τον Θεό;"
"Συγνώμη αλλά ο Θεός είναι απασχολημένος"
"Ε καλά, χρόνια τώρα...γνωστά πράγματα. Πάλι NBA βλέπει;"
"Σας είπα κύριε, είναι απασχολημένος αυτή την στιγμή"
"Να μωρέ...είναι για κάτι λεφτά που μου χρωστάει"
"Σοβαρευτείτε επιτέλους κύριε"
"Πείτε του ότι είναι ανάγκη, σας παρακαλώ"
"Καλά, θα δω τι μπορώ να κάνω για σας"
"Είστε πολύ γλυκιά..."

Την ώρα που περίμενα στο ακουστικό, σκεφτόμουν πόσο ωραία γκόμενα θα είχε ο θεός για γραμματέα. Θα έπρεπε να ήταν αυτό που λέμε "θεογκόμενα."
Γιατί ολόκληρος θεός αποκλείεται να είναι σαβουρογάμης.
Έτσι νομίζω δηλαδή.

Σε μία φάση αρχίζω να βαριέμαι.
Ξαφνικά ακούω την φωνή.

"Παρακαλώ?"
"Έλα ρε μεγάλε"
"Τι θες πάλι ρε λαμόγιο?"
"Τίποτα μωρέ, πήρα να δω τι κάνεις"
"Άσε τις μαλακίες ρε και έχω και δουλειές. Πες."
"Ξέρεις εσύ ρε, λίγο χρόνο..."
"Ως πότε θα στην χαρίζω ρε κουφάλα;"
"Μέχρι να πεθάνει ο Χάρος"
Ξεφυσάει.
Θα μπορούσα να τα είχα πάει και καλύτερα, δεν λέω...
"Με έχεις σκάσει ρε άνθρωπε μου"
"Και εγώ σε αγαπάω"
"ΟΚ. Εντάξει. Αλλά από δω και πέρα τίποτα"
"Ευχαριστώ ρε φίλε, είσαι θεός."
"Άντε γεια"
"Δεν μου λες..."
"Τι";
"Ακόμη με τους Lakers είσαι;"
"Όχι θα είμαι με τους ξεφτιλισμένους που υποστηρίζεις"
"Λίγα για τους Knicks"
"Άντε πάγενε ρε, λοιπόν, γεια"
"Δεν μου λες";
"Τι είναι πάλι";
"Το γκομενάκι που το σήκωσε...καλό";
"Εσύ τι λες";
Γελάω.
"Το στρώνεις";
"...."
"A ρε κουφάλα, το ήξερα..."
Κλακ.
Το έκλεισε.
Το κλείνω και εγώ.
"Thanks for the extra time..."

Πίσω στο κεφάλι μου τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα.
Η θερμοκρασία έχει πέσει κάπως.
Γύρω στους 60 βαθμούς.
Το στομάχι μου όμως συνεχίζει ένα ανελέητο κυνηγητό με τα υπόλοιπα ζωτικά μου όργανα.
Έχει ανοίξει αυτό που έλεγε ο Huxley, η βαλβίδα της αντίληψης.
Τα χρώματα ζωντανεύουν, και οτιδήποτε υπάρχει μέσα στο δωμάτιο, γυαλίζει.
Τελικά έχει πλάκα.
Μία γκόμενα στα κόκκινα και στα ασημί και μοβ πεταλούδες πετάνε γύρω από τους ώμους της.
Και αυτή αδιάφορη, με το άδειο βλέμμα της σαν ξυράφι στις φλέβες της ψυχολογίας μου.

Πόσο καιρό θα βρίσκομαι εδώ ξαπλωμένος;
Πόσο καιρό θα συνεχίσω να πίνω;
Πόσο καιρό έχω να την δω;
Που στα σκατά είναι τα γυαλιά μου;
Πότε βρέχεσαι περισσότερο, όταν τρέχεις η όταν περπατάς;
Τα δελφίνια γιατί κοιμούνται με το ένα μάτι ανοιχτό;
Μας κάνουν πλάκα;
Τα γαμημένα;
Δεν ξέρω.
Απλά ιδρώνω.

Και στην ουσία κανείς δεν πρόκειται να κάνει τίποτα για μένα.
Ούτε ο θεός.
Ούτε καμία πατρίδα.
Ούτε ο ανεμιστήρας.
Ούτε καν ο Hugh Angel Diaz Morgan.

Ούτε και εγώ είχα κάνει τίποτα ποτέ για αυτούς.
Άλλωστε, τα μούτρα μου τα τρώω μόνος μου μέρα με την μέρα, και για να είμαι ειλικρινής, δεν με νοιάζει και πολύ.
Ποιος στα αλήθεια νοιάζεται;

Ένα μπουκάλι με αγριοκοιτάζει από το πάτωμα.
Του ανταποδίδω την φιλοφρόνηση και το αρπάζω από τον λαιμό.
Κοιτάω την ετικέτα.
Old No 7.
Όλα τα μεγάλα εφτάρια παρελαύνουν από το μυαλό μου.
Best, Cantona και πάει λέγοντας.
Αστεία πράγματα λέτε;
Καθόλου.
Γελάω με δυσκολία.
Πίνω μια γουλιά.

Μου φαίνεται το καλύτερο πράγμα που έχω κάνει εδώ και καιρό.
Καλύτερο και από το τηλεφώνημα στο θεό.
Εγώ ξέρω ότι ο θεός δεν χτύπησε ποτέ την πόρτα μου φορώντας γαλάζιο στενό παντελόνι, με ίσια ξανθά μαλλιά μέχρι τον κώλο και με ένα μπουκάλι Four Roses στα χέρια.


(φωτ.Ιος.Ιούλιος.2005)


Χτυπάει το τηλέφωνο.
Το σηκώνω.
“Ναι; Ποιος;
“Έλα"
“Έλα ρε Μήτσο"
“Ποιος Μήτσος ρε μαλάκα”
“A, έλα ρε Φίοντορ…όλα οκ αγορίνα μου;
Ναι μωρέ…εδώ και εγώ… καλά, μια χαρούλα
Όχι ρε συ κάτι σκεφτόμουν, μην κολλάς…
Ρε συ Φίοντορ, σόρυ ρε αλλά έχω αρχίσει 19 φορές το Έγκλημα και Τιμωρία και δεν μπορώ να διαβάσω πάνω από 30 σελίδες…
Αμάν ρε φίλε, τα σπίτια είναι χαμηλά σαν έρημοι στρατώνες…αλλά μην μασάς…πάντως ο μαλάκας σίγουρα δεν είσαι εσύ…”

---ντρ’μκαστνμι[σγν]ςγ]νμςγ] γμς]γ]ςμηγς]πμηεπμεη]ε--------
Έπεσε η γραμμή.
ΟΤΕ και αρχίδια σου λέει ύστερα…


Μια βρεγμένη πετσέτα κρέμεται στην άκρη του κρεβατιού και δύο μύγες χορεύουν ταγκό στον τοίχο.
Σκέψεις και αισθήσεις χορεύουν το επιθανάτιο mambo της καριέρας τους.
Καριέρα.
Τι γελοία λέξη, πραγματικά.

"Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, παρακολουθείτε τον τελικό αγώνα δρόμου δέκα χιλιάδων μέτρων εμπόδια με δεμένα τα μάτια.
Βλέπουμε πράγματα αλλά αν περιμένετε και θαύματα την πατήσατε.
Είστε από την λάθος πλευρά του απογεύματος"

Μια παγωμένη μπύρα.
Να τι μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα.
Εμένα δηλαδή, για τους υπολοίπους δεν είμαι και πολύ σίγουρος.
Κάποιος σβήνει τα φώτα.
Έχουμε φάει γκολ από τα αποδυτήρια και ούτε που το πήραμε χαμπάρι.
Και ο ανεμιστήρας δεν δείχνει να νοιάζεται.
Το μπαρ κλείνει.
Ο μπάρμαν την κάνει για λίγο.
Προσωρινά όμως.
Θα επιστρέψει θριαμβευτής.
Μέσα στην αναίτια έκσταση.
Μάλλον όχι και τόσο αναίτια.
Το ουίσκι είναι στο κομοδίνο και οι μπύρες στο ψυγείο.
Σερβιριστείτε μόνοι σας.
Αφήστε που δεν έχει και NBA τον Ιούλιο.